c.a.p.74024 magazine interview
Scroll down for English
Πέρυσι τον Ιούλιο του 2016, μου στέλνει ξαφνικά μήνυμα ο Antonio Moscogiuri, συστήνοντάς μου το c.a.p.74024, ως υπεύθυνος κι εκδότης του, προκειμένου να συνεργαστούμε για μια παρουσίαση της δουλειάς μου, συνοδευμένη με συνέντευξη εκεί. Μπαίνω και βλέπω ένα πραγματικά καλαίσθητο κι ενδιαφέρον site και πληροφορούμαι πως και η έντυπη έκδοση του περιοδικού, είναι εξίσου προσεγμένη και όμορφη.
Έπειτα από συνομιλίες μας, διαπιστώνω πως ο Antonio είναι ένας ιδιαίτερα χαρισματικός, ευχάριστος τύπος, έξυπνος, με μεγάλη αίσθηση του χιούμορ. Προσέχει, οργανώνει και προετοιμάζει λεπτομερώς την δουλειά του, κάτι που προσωπικά με συγκινεί πολύ.
Αφού λοιπόν καταλήγουμε στις εικόνες, μου συστήνει τον Maurizio Fiorino που θα αναλάμβανε την συνέντευξη. Mία εξαιρετική περίπτωση συγγραφέα και φωτογράφου, με σπουδές στις πολιτικές επιστήμες, στη φιλοσοφία και στον κινηματογράφο. Την φωτογραφική του δουλειά την γνώριζα ήδη, όχι όμως και την ευγένεια και την οξυδέρκειά του, που ξεδιπλώθηκαν απ τις συζητήσεις μας.
Να μην πολυλογώ το τέταρτο τεύχος του πολυτελούς c.a.p.74024 είναι έτοιμο και είμαι ενθουσιασμένος που το κρατάω στα χέρια μου. Είναι όντως υπέροχο! Κι ευτυχής που εμπεριέχει 12σελιδο αφιέρωμα της δουλειάς μου με τίτλο Charged With Life, συνοδευμένο με την συνέντευξη και την άκρως κολακευτική εισαγωγή του Maurizio.
Ευχαριστώ Antonio, ευχαριστώ Maurizio!
Το τεύχος μπορείτε να το προμηθευτείτε από εδώ.
Ακολουθεί η μεταφραση της δημοσίευσης
Κείμενο Maurizio Fiorino
Ο Γιώργος Στριφτάρης είναι ένας απ εκείνους τους καλλιτέχνες που δεν τους βαριέσαι ποτέ. Απ τους πιο πολύπλευρους που υπάρχουν, προσδίδει αξία σε κάθε μορφή Τέχνης με την οποία καταπιάνεται. Ηθοποιός, διευθυντής κάστινγκ, και φωτογράφος σε μία Ελλάδα που πασχίζει να βγει απ την κρίση και να επιστρέψει στο περασμένο μεγαλείο της. Αν είναι αλήθεια ότι οι πραγματικοί καλλιτέχνες ορθώνουν ανάστημα σε κρίσιμες περιόδους με ανεξέλλεγκτη επιθυμία να δώσουν φωνή στην απελπισία της εποχής τους, τότε ο Στριφτάρης είναι ένας απ αυτούς.
Κατάγεται απ την Άρτα, μια μικρή πόλη της βόρειας Ελλάδας. Είναι μοναχογιός μιας οικογένειας με πολλές γυναίκες, κι έτσι στο μυαλό μου συγγενεύει με τον Πέδρο Αλμοδόβαρ, που έζησε περιστοιχισμένος από γυναίκες και αφηγήθηκε κι αφηγείται τις ζωές τους, όσο λίγοι μπορούν. Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο κοινό στοιχείο που μοιράζονται οι δύο καλλιτέχνες – ο ένας Έλληνας, ο άλλος Ισπανός. Η τέχνη του Στριφτάρη επίσης μιλάει για την ελευθερία, αν και με λιγότερο κραυγαλαίο πνεύμα, με ευθύτερη και πιο βάναυση γλώσσα. Κανείς πρέπει να έχει ελευθερία και εσώτερη αγνότητα για να μιλήσει για τέτοια θέματα. Ο Γιώργος το πράττει μέσω των γυμνών. Στις φωτογραφίες του η γύμνια δεν είναι ποτέ πρόστυχη: είναι μία κραυγή για ελευθερία που διαπερνά και καταρίπτει τα όρια του επιτρεπτού. Τα σώματά του, γυμνά ή ντυμένα, συχνά αναμειγνύονται με την φύση και ενώνονται μαζί της. Οι εικόνες του είναι ένα ισχυρό μούδιασμα: πού βρίσκεται, στο έργο του Στριφτάρη, το σύνορο μεταξύ ανθρώπινου πλάσματος και φύσης;
Θα έλεγα ότι βρίσκεται στο κλικ του κλείστρου. Λίγοι οι φωτογράφοι που μπορούν να το ενεργοποιήσουν την κατάλληλη στιγμή.
Ο Γιώργος το μπορεί.
Θυμάσαι την πρώτη σου φωτογραφία;
Η μνήμη μου είναι συναισθηματική και πολλές φορές μπερδεύομαι. Τόσο που πιστεύω πως κάθε μου τελευταία εικόνα είναι και η πρώτη.
Ψηφιακή ή φίλμ; Και αν και τα δύο, ποιά είναι για σένα η διαφορά μεταξύ τους;
Και ψηφιακό και φιλμ φυσικά. Οι βασικές διαφορές τους είναι στο μέσο, την επεξεργασία, την οικονομία χρόνου και χρήμάτων. Το ψηφιακό παρέχει τόσες ευκολίες και δυνατότητες πια, η εξέλιξή του είναι τόσο ραγδαία και συναρπαστική που είναι αδύνατον να με αφήσει ασυγκίνητο. Βέβαια ειμαι τυχερός που ξεκίνησα απ το φιλμ κι αυτό από μόνο του έιναι ένα τεράστιο εφόδιο και τεχνικά και αισθητικά. Είναι η βάση μου για να παρακολουθώ το μέλον, να ανακατεύω τον κόκκο με το πιξελ. Να παίζω με κύκλους και τετραγωνα.
Πώς είναι η ζωή για έναν καλλιτέχνη στην Ελλάδα σήμερα;
Η ζωή του καλιτέχνη είναι μοναδική σε οποιαδήποτε εποχή και σε οποιαδήποτε τόπο όπως και για τον κάθε άνθρωπο. Ο κόσμος είναι σκοτεινός και το σύμπαν άγνωστο, αν δεν προσανατολίζεται με βάση το φως, η ζωή μπορεί να πάραμένει ένας ατέλειωτος λαβύρινθος
Θα πρότεινες σε έναν καλλιτέχνη να κινηθεί στην Ελλάδα;
Θα πρότεινα σε έναν καλιτέχνη να κινηθεί όπου του αρέσει. Αρκεί να κινηθεί.
Έχεις σκεφτεί το ενδεχόμενο να ζησεις κάπου αλλού;
Έχετε κάποια άλλη φωλιά εκτός απ την δική μου να με φιλοξενήσει?
Αν κλείσεις τα μάτια σου και σκεφτείς την Τέχνη, ποια είναι η πρώτη σου σκέψη;
Βλέπω παντού ανάπηρα / σπασμένα λευκά αγάλματα να με κοιτάζουν. Με λαγνεία και δύναμη.
Τι είδους παιδί ήσουν;
Θυμάμαι να είμαι ένα πολύ κλειστό, μοναχικό παιδί, μα δημιουργικό, φαντασιόπληκτο. Στους άλλους φρόντιζα για λόγους επιβίωσης να είμαι κοινωνικός, ήρεμος, καλός μαθητής αλλά τώρα που το σκέφτομαι μου αρεσε να μαι κι αρχηγός. Επίσης πίστευα ακράδαντα ότι είμαι διαφορετικός! Αισθάνομαι ότι μάλον έτσι είμαι ακόμα.
Τι θυμάσαι από την πρώτη φωτογραφική μηχανή σου;
Ότι ήταν πλαστική. Και το πορτάκι του φιλμ να ανοίγει σαν τεράστιο στόμα έτοιμο να με καταπιεί. Ή αγκαλιά? Δεν θυμάμαι ακριβώς
Πες μου, μια από τις αγαπημένες σου φωτογραφίες που τράβηξες και την ιστορία υπάρχει πίσω από αυτή.
Αν οι ιστορίες που κρύβονται πίσω απ τις εικόνες δεν είναι μυστικές και για τον δημιουργό και για τον θεατή τότε ποια είναι η γοητεία τους? Χρόνια δουλεύοντας ως ηθοποιός πάντα πίστευα η παράσταση είναι αυτή που έχει αξία, όχι τα παρασκήνια
Δεν υπάρχουν λοιπόν ενδιαφέρουσες, πιπεράτες ή αστείες ιστορίες πίσω απ τα έργα μου. Ελπίζω τα ίδια τα έργα μου να προκαλούν ενδιαφερουσες ιστορίες.
Πότε καταλαβες ότι ήθελες να παίρνεις εικόνες;
Όταν είδα για πρώτη φορά να εμφανίζεται σιγά σιγά πάνω σε ένα κομμάτι λευκό χαρτί, χιονισμένα βουνά και δέντρα ασπρόμαυρα.
Έχεις ένα αγαπημένο θέμα;
Η απογύμνωση
ΥΓ. Πολύ χαίρομαι που μετά το Τhe Pink Snout, και το ΤΟΗ! magazine, χτίζεται τυχαία μια όμορφη σχέση με τους καλούς γείτονες της Ιταλίας.
Mπορείτε να κατεβάσετε το pdf από εδώ / You can download the pdf document here.
In July 2016 I suddenly receive a message from Antonio Moscogiuri who, as its editor and publisher, introduces me to c.a.p.74024, in view of collaborating towards a presentation of my work accompanied by a brief interview. So I check out the site and what I find is a truly tasteful and interesting site, a perfect match for its printed counterpart, which is equally appealing and meticulously laid out.
Through our exchanges I came to know Antonio as a particularly charismatic and pleasant guy, intelligent and with a keen sense of humour. He diligently organizes and prepares his tasks, something which greatly moves me, personally.
Once we had chosen the images, he introduces me to Maurizio Fiorino, who would carry out the interview. An extraordinary fellow, both a writer and photographer in his own right with a background in social sciences, philosophy and cinematography. I was already famiiar with his photography but little did I know of his gentle manner and insight, both of which transpired during our talks.
To cut to the chase, the fourth issue of the luxurious c.a.p.74024 is ready and I’m beyond excited to hold it in hand. It is veritaby magnificent! And I am truly happy it contains a 12-page spread dedicated to my work, under the title Charged With Life, accompanied by the interview and embarrassingly flattering introduction by Maurizio.
Thank you, Antonio, Thank you, Maurizio!
You can get the issue here.
Text Maurizio Fiorino
George Striftaris is one of those artists you never get bored with. As multifaceted as they come, he gives value to every art form
he engages in. He acts, directs castings, shoots, in a post-crisis Greece that is trying hard to get back to its old splendor.
If it’s true that real artists stand up in critical periods,
with an uncontrollable desire to speak up for their age’s distress, then Striftaris is one of those.
George comes from Arta, a small town in northern Greece.
He’s the only child in a family of many women, a parallelism that reminds me of Pedro Almódovar, that lived surrounded by women and narrated and still narrates their lives as few can. But this is not the only thing the two artist - one Greek, one Spanish - share. Striftaris’s art also speaks of freedom, although in a less gaudy spirit and using a more direct and brutal language. One must have freedom and inner purity to speak of such issues. George does it through nudes. In his photos nudity is never coarse: it’s a yell for freedom that crosses and breaks the boundaries of what’s allowed. His bodies, naked or dressed, often blend with nature, become one with it. His images are powerfully numbing: where is, in George Striftaris’s work, the border between human being and nature?
In the shutter’s click, I would say. There are not many photographers that can set it off at the right moment.
George can.
Do you remember the first picture you took?
My memory is of a sentimental kind and I often get confused. To such a degree that I believe my last image to be the first.
Digital or lm? And, if you do both, what’s the difference between them?
Both digital and lm, of course. Their fundamental differences are the medium, the processing, the economy of time and money. Digital photography offers so many shortcuts and possibilities nowadays, its evolution is so swift and exciting that I cannot remain indifferent to it. However,
I consider myself lucky to have started out with lm, because that is a great asset, both technically and aesthetically. It is my basis for observing the future, mixing grain and pixel. Playing with circles and squares.
How is life for an artist in Greece at the moment?
An artist’s life is unique in any era at any place, as every person is. The world is dark and the universe unknown, and if you don’t orient yourself according to the light, life can remain an endless labyrinth.
Would you suggest to an artist to move to Greece?
I’d suggest that he or she move anywhere he or she please. As long as they move.
Do you ever consider moving somewhere else?
Do you have another nest, beside my own, that might welcome me?
If you close your eyes and you think about art, what’s your first thought?
I see crippled, broken white statues everywhere, looking at me. With lust and strength.
What kind of child were you?
I remember I was a very introverted, solitary child, yet creative and fantasy-stricken. For matters of survival, I made sure I appeared to be sociable, calm, a good pupil... but now that I think of it, I also enjoyed to be the leader. I also rmly believed that I was different.
I’m probably still that way.
What do you remember of your first camera?
That it was plastic. And that the lm hatch opened like a huge mouth about to devour me. Or was it an embrace? I don’t quite remember.
Tell me one of your favourite photos among the ones you took and the story that’s behind that photo.
If the stories behind images aren’t secret, for both their creator and viewer, then what
is their charm? Working for years as an actor, I’ve always believed that what’s important
is the performance, the stage, not the wings or the backstage. So there aren’t any interesting, titillating or funny stories behind my images. Instead, I hope that my images will provoke interesting stories.
When did you understand you wanted to take pictures?
The first time I saw snow-capped mountains and black and white trees slowly appearing on the surface of a blank white piece of paper.
Do you have a favourite subject?
Stripping.
PS: Following the interviews in Τhe Pink Snout and in ΤΟΗ! magazine, a meaningful and steady rapport seems to be building with our Italian neighbours, and this gives me great joy.
